كاش همسايه خدا ميشدم

گاه از زمين جدا ميشدم دمي ديگر از عمق آسمان بر زمين رها ميشدم درآن غربت و نيمه شب ميان نيزار ها هر گوشه اي صداي ناله بود آه در حنجره پاره پاره بود نوبت من بيچاره بود. همه رفتند و آسماني شدن بازماندگان در آن نيمه شب زين پس در زمين زنداني شدن .
فاو بود.عمليات بود..گرادن خط شكن؛ بچه بسيجي ها  منتظر رمز عمليات. رمز كه خوانده شد بچه ها ؛ دل به خظر زدن، توي معبر خوردن به مانع ؛ سيم خار دار بود. ميدان مين ، پيچده  چون تار عنكبوت ، بعثيان  چون   تحت  تآثير عنكبوتيان بر دلشان ، زده بودن  ميداني  مين، اينچنين در ميان سيم هاي خار دار، حلقوي به هم پيچيده ، نه فرصت باز كردنش بود. نه ميشد فكر كرد .چه كنيم  . لحظه ها  به سرعت  صوت خمپاره بود . بايد كاري كرد . بايد يكي  خويشتن را فدا ميكرد حسين علي آرپيچي زن گردان  با پشت خوابيد روي سيم خاردار و آن نا گهان ديگر در پشت سرش  به سرعت  باد پلي زدن با پشت خويش بر روي  سيم خار دار ، بچه ها روي شكمشان را لگد ميكردن و رد ميشدن نفر آخري خودش بود رزمنده از تنش خون ميريخت  پل شد ند  تا رها شوند از خويشتن ، تا رها شوند از خصم دشمن زبون

‌ديروز پل ميشديم از سر دلدادگي براي رهاي ؛ امروز نردبانمان ميكنند براي خود نمائي

غلامعلي نسائي

 

 

 

□ دیاررنج مکتب رنج و صبوری و رهائی…

و شهادت پاداش رنج است.

 همراز پروانه ها باشید