آخر یک قاب عکس می شوم…

گفتند سلام، بچه ات شهید شد، اشک بود، روضه عباس، پای دلم در اشک غرق شد، گفتم: کدام پسرم، سه تا از بچه هام جنگ هستند، پرید عقب موتور، گاز داد، داد زد: مهدی، محمد مهدی.
نام به نام چرخیدم. ساکش را که آوردن، شام شدم. شام غریبان، رقیه و زینب،…
برف می بارید. کوه ها سفید پوش، محمد گم شده بود. تیر خورده بود به حلقش، به گلویش، علی اکبر، علی اصغر محرم بود. روضه علی اصغر بود. تیر سه شعله، تیر مستقیم. تیر کالیبر بود. نه قناسه بود توی گلوی مهدی من، گم شده بود. مفقودالاثر، محکم و قرص همه کوه ها را گشتیم. نام به نام. کوچه به کوچه، سنگر به سنگر، کوه های موسیان، تپه های قلاویزان، گفتند صبر کنید برف ها که آب بشوند. بعدمحرم تمام شد. زمستان که رفت، مهدی پیدا نشد. درخت ها سبز شدند، بهار بود. گفتند درخت ها، شاخه ها خشک بشوند، تابستان بود. رودها زلال، توی آب صاف، اشک چشم. آنچه دیده می شد. انتظار بود. پایم در غم فرو رفت. گشتم. گفتند پائیز. باز زمستان شد، برف باریده بود، گفتند: برف ها که آب بشود. ما خودمان پیدایش می کنیم. تمام زندان ها، زندان الرشید، زندان هارون. هیچ کجا نبود. یک پلاک توی ساکش، پای من در انتظار فرو رفت. دلم دغ کرد. هفت پائیز و هفت زمستان گذشت. محرم بود روضه عباس، رقیه و زینب، اشک شده بودم. همه پائیزها را وجب کردم. زمستان ها که رفتند. خشک سالی شد. نه زمستان برفی بود، نه تابستان رودی زلال جاری، مهدی هیچ کجا نبود. بیست و هفت زمستان و پائیز رفت. دلم دغ کرد….
پای دلم در انتظار خشک شد. انگار دارم قاب عکس می شوم. مثل مهدی که بیست بهار در قاب فرو رفته، من هم آخر قاب عکس می شوم مهدی جان. مثل تو … قاب می شوم…. قاب.. خاک می شوم. خاک….