ایران شاهراه تهاجم کشورهای مهاجم

همچنانکه می‌بینیم هویت دفاعی سایر کشورها ازجمله: شوروی، ویتنام، یوگسلاوی، لیبی و فلسطین، هویت معنابخش انقلابشان بوده است.

جنگ هشت ساله ایران نقطه عطف «نه گفتن» به همه هویت‌های مهاجم بوده است. از  این منظر که ایران هرگز کشور تسیلم نیست.

از سده‌های گذشته تا دفاع مقدس، ایران همیشه درمعرض تهاجم بوده است. کمپ‌های نظامی بجا مانده از تجاوزات پرتغالی‌ها در اطراف زاهدان، کمپ‌های نظامی انگلیس در اطراف بوشهر، تضعیف مرزهای شمالی کشور توسط روسها، ویرانه‌های مغول در خراسان، راه آهن به جا مانده از جنگ جهانی دوم در ایران، نشان دهنده اینست که ایران شاهراه تهاجم کشورهای مهاجم بوده است.

بخش اعظم این شاهراه، میل در برخی از دوره‌ها، تمایل دولتمردان و بخش دیگر آن تمایل مردم و بعضاً تمایل هر دو برای پذیرش تهاجم بوده است، در حمله یونان به ایران که گستره تهاجم آنان تا گرگان امروزی ادامه داشت، تمایل (دولتهای ایرانی به دور از تمرکزگرایی) اما در حمله اعراب به تمایل مردمی برای گرایشات اسلامی، در حمله انگلیس تمایلات دولت و مردم، پیش آگهی‌های پذیرش یک تهاجم را خبر می‌داد.

در حمله اجتناب ناپذیر مغول به ایران، که بیش از یک میلیون نفر کشته برجای گذاشت، تردید دولت و مردم را برای دفاع به دنبال داشت.

اگرچه تردید دفاعی دولتها و ملتها، نوعی بُهت ملی در مواجه با نبرد است، و تهاجم را تسهیل می‌دارد. اما میل به پذیرش یک تهاجم، تصمیم گیری کشورهای مهاجم، برای ورود و تخریب یک ملت درمعرض جنگ را تسهیل می‌کند.

همچنانکه دیدیم ایرانیان در دوره‌های مختلف منازعات و مناقشات برون مرزی، بعضاً با تردید اما اغلب در مواجهه با تهاجم، میل به پذیرش به تهاجم را داشتند. و به همین خاطر بسیاری از حمله‌های کشورهای مهاجم، تحت تأثیر این میل قرار داشت.

سالیان متمادی ایران در معرض حمله­های مغولی، پرتقالی، انگلیسی، روسی واعراب قرار داشت. تاریخ کهن ایران با همه عظمت خود در میل به تهاجم ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی تحقیر شده بود. عقده­های حقارت چنین رفتارهای تحقیرآمیز سایر دولت­ها، مردم ایران را در رنج و محرومیت و خواری فرو برد.

آنچنانکه شاهنامه فردوسی و اشعار حماسی نظامی گنجه ای نیز مرهمی بر عقده‌های حقارت ما نبود. در دوره‌هایی که نخبگان دینی از رنج این حقارت به ستوه می­آمدند استعمار، ایران را وارد کارزار دیگری می‌کرد و همه چیز دوباره به بادِ فراموشی سپرده می‌شد.

مانند دوره‌هایی از بیداری رئیس علی دلواری، میرزاکوچک­خان جنگلی، مدرس و در نهایت مشروطه به فراموشی سپرده می‌شد اما انقلاب ایران در مقاومت هشت ساله خط بطلان به تهاجم بوده است. خط بطلان به تهاجم در تردید به دفاع و خط بطلان به تهاجم در میل به تهاجم.

تردید به چرایی دفاع، تردید به چگونگی دفاع، و تردید به چیستی دفاع، از شروع جنگ ایران و عراق از بین رفت. بنابراین مادر دفاع همچون روسیه، چین، ویتنام و کره آسیب دیدیم.

ما در دفاع آسیب دیدیم زیرا در دفاع الزاماً می‌بایست، پاسخی به دشمن بدهیم، که ریشه در زخم‌های ناتوانی ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی داشته است.

همچنانکه می‌بینیم هویت دفاعی سایر کشورها ازجمله: شوروی، ویتنام، یوگسلاوی، لیبی و فلسطین، هویت معنابخش انقلابشان بوده است.

جنگ هشت ساله ایران نقطه عطف «نه گفتن» به همه هویت‌های مهاجم بوده است. از  این منظر که ایران هرگز کشور تسیلم نیست.

از سده‌های گذشته تا دفاع مقدس، ایران همیشه درمعرض تهاجم بوده است. کمپ‌های نظامی بجا مانده از تجاوزات پرتغالی‌ها در اطراف زاهدان، کمپ‌های نظامی انگلیس در اطراف بوشهر، تضعیف مرزهای شمالی کشور توسط روسها، ویرانه‌های مغول در خراسان، راه آهن به جا مانده از جنگ جهانی دوم در ایران، نشان دهنده اینست که ایران شاهراه تهاجم کشورهای مهاجم بوده است.

بخش اعظم این شاهراه، میل در برخی از دوره‌ها، تمایل دولتمردان و بخش دیگر آن تمایل مردم و بعضاً تمایل هر دو برای پذیرش تهاجم بوده است، در حمله یونان به ایران که گستره تهاجم آنان تا گرگان امروزی ادامه داشت، تمایل (دولتهای ایرانی به دور از تمرکزگرایی) اما در حمله اعراب به تمایل مردمی برای گرایشات اسلامی، در حمله انگلیس تمایلات دولت و مردم، پیش آگهی‌های پذیرش یک تهاجم را خبر می‌داد.

در حمله اجتناب ناپذیر مغول به ایران، که بیش از یک میلیون نفر کشته برجای گذاشت، تردید دولت و مردم را برای دفاع به دنبال داشت.

اگرچه تردید دفاعی دولتها و ملتها، نوعی بُهت ملی در مواجه با نبرد است، و تهاجم را تسهیل می‌دارد. اما میل به پذیرش یک تهاجم، تصمیم گیری کشورهای مهاجم، برای ورود و تخریب یک ملت درمعرض جنگ را تسهیل می‌کند.

همچنانکه دیدیم ایرانیان در دوره‌های مختلف منازعات و مناقشات برون مرزی، بعضاً با تردید اما اغلب در مواجهه با تهاجم، میل به پذیرش به تهاجم را داشتند. و به همین خاطر بسیاری از حمله‌های کشورهای مهاجم، تحت تأثیر این میل قرار داشت.

مطالعه هویت هشت سال دفاع مقدس از اینرو حائز اهمیت است که هویت دفاع، هویت معنابخش انقلاب اسلامی‌است.

همچنانکه می‌بینیم هویت دفاعی سایر کشورها ازجمله: شوروی، ویتنام، یوگسلاوی، لیبی و فلسطین، هویت معنابخش انقلابشان بوده است.

جنگ هشت ساله ایران نقطه عطف «نه گفتن» به همه هویت‌های مهاجم بوده است. از  این منظر که ایران هرگز کشور تسیلم نیست.

از سده‌های گذشته تا دفاع مقدس، ایران همیشه درمعرض تهاجم بوده است. کمپ‌های نظامی بجا مانده از تجاوزات پرتغالی‌ها در اطراف زاهدان، کمپ‌های نظامی انگلیس در اطراف بوشهر، تضعیف مرزهای شمالی کشور توسط روسها، ویرانه‌های مغول در خراسان، راه آهن به جا مانده از جنگ جهانی دوم در ایران، نشان دهنده اینست که ایران شاهراه تهاجم کشورهای مهاجم بوده است.

بخش اعظم این شاهراه، میل در برخی از دوره‌ها، تمایل دولتمردان و بخش دیگر آن تمایل مردم و بعضاً تمایل هر دو برای پذیرش تهاجم بوده است، در حمله یونان به ایران که گستره تهاجم آنان تا گرگان امروزی ادامه داشت، تمایل (دولتهای ایرانی به دور از تمرکزگرایی) اما در حمله اعراب به تمایل مردمی برای گرایشات اسلامی، در حمله انگلیس تمایلات دولت و مردم، پیش آگهی‌های پذیرش یک تهاجم را خبر می‌داد.

در حمله اجتناب ناپذیر مغول به ایران، که بیش از یک میلیون نفر کشته برجای گذاشت، تردید دولت و مردم را برای دفاع به دنبال داشت.

اگرچه تردید دفاعی دولتها و ملتها، نوعی بُهت ملی در مواجه با نبرد است، و تهاجم را تسهیل می‌دارد. اما میل به پذیرش یک تهاجم، تصمیم گیری کشورهای مهاجم، برای ورود و تخریب یک ملت درمعرض جنگ را تسهیل می‌کند.

همچنانکه دیدیم ایرانیان در دوره‌های مختلف منازعات و مناقشات برون مرزی، بعضاً با تردید اما اغلب در مواجهه با تهاجم، میل به پذیرش به تهاجم را داشتند. و به همین خاطر بسیاری از حمله‌های کشورهای مهاجم، تحت تأثیر این میل قرار داشت.